بسم الله الرحمن الرحیم
“وننزّلُ منَ القرآن ما هو شفاءٌ ….”
“شِفاء” در جایی است که بیماری باشد.
بیایید در قرآن بگردیم و ببینیم “بیماری” چه هنگام به سراغ ما خواهد آمد؟
در سوره “شعراء"، آنجا که قهرمان توحید، حضرت ابراهیم علیه السلام، خدا را معرفی می کند:
” …..و الذی هو یطعمنی و یسقین اذا مرضتُ فهو یشفین“ 79 و 80
خدا به ما غذا و نوشیدنی می دهد. از خوردن و نوشیدن، اگر مریض شدیم؛ خدا شفا دهنده است.
پس بیماری از خوردن غذای بد و نوشیدن نوشیدنی بد ایجاد می شود. پس خوردنی، مردنی دارد!!
اگر در آیه ی بالا، “طعام” را علم بگیریم، می توان نتیجه گرفت که علم ناصحیح ما را بیمار می کند اما نه بیماری جسمی بلکه بیماری روحی یا به عبارت بهتر، بیماری قلبی.
نوشیدنی چی؟ آیا با نوشیدن بد نیز بیماری قلبی می گیریم؟ به آیه ی 93 از سوره بقره دقت کنید:
” و اُشربوا فی قلوبهم العجل بکفرهم”(با آب گوساله پرستی، دل آنها آبیاری شده بود).
یا گوساله پرستی در قلب هایشان، نوشانده شده بود. کنایه از اینکه محبت آنها به گوساله خیلی زیاد بود.
پس به جای نوشیدن در آیه ی 79/شعراء می گذاریم: محبت های نا به جا
ونتیجه می گیریم که: “علم ناصحیح” و “محبت های نا به جا” ما را بیمار می کنند، بیماری قلبی.
علم بی جا چیست؟ اطلاعات نا صحیح.
محبت نا به جا چیست؟ دوست داشتن پدر بیشتر از خدا و قرآن. دوست داشتن بچه بیش از امام زمان و …..
وقتی بیمار شدیم، چه کسی ما را شفا می دهد” “فهو یشفین”
قرآن به ما می گوید که چه علمی را یاد بگیرید و به چه کسی محبت کنید!