از کتاب صورت و سیرت انسان در قرآن، صص190-192، آیت الله جوادی آملی
هدف از آفرینش مجموعه آسمان ها و زمین آن است که
دانش انسان به حدی رشد کند که
بر قدرت مطلق و احاطه علمی و مطلق خدای سبحان بر همه آفرینش،
کاملا واقف گردد.
اگر دانشمندانی با این وسعت علمی و با عمل به آموخته های الهی
به میدان تعلیم و تربیت وارد شوند،
می توانند امت اسلامی را رهبری کرده
و با شرح علمی و عملی آدمی،
راه را بر تفسیر و تحریف بیگانه نسبت به کتاب وجودی انسان ببندد
و از دسترسی شیطان های دانا بر این صحیفله ملکوتی، جلوگیری نمایند.
اگر گروهی از انسان ها تبهکارانه بر جان و مال و حقوق ملت ها چنگ انداخته
و زمین و زمان و صحرا و دریا را به فساد کشیده اند،
رحمت و رأفت الهی اقتضا می کند که
شایستگانی نیز پا به عرصه های مختلف اجتماع بگذارند
و با ایثار هستی خود، جامعه بشری را از ژرفای تاریکی و جهل،
به سوی نور و هدایت بخوانند
و در پی این ایثار، رضایت خدا را جلب کنند.
از کتاب: صورت و سیرت انسان در قرآن، ص 186
آیت الله جوادی آملی
از کتاب: صورت و سیرت انسان در قرآن، ص 208و 209، آیت الله جوادی آملی
بر کسی باید اتکا داشت
که حتی از خود ما به ما آشناتر، نزدیک تر و رحیم تر است.
آخرین کسی که شفاعتش ظهور می کند
و محرومانِ از شفاعت دیگران را شفاعت می کند،
خدای سبحان و رحیم ترین رحیمان است:
«وآخر من یشفع هو ارحم الراحمین»
(علم الیقین مرحوم فیض، ج2، ص1325)
پس اگر انسان، هیچ راه و وسیله ای برای رهایی خویش نیافت،
راه نهایی نجات، پیش روی او گشوده است
که مستقیما به خدا رجوع کند
و مرز توکل در همین جا ترسیم می شود
که انسان به بقین می رسد
و از آن پس به خاطر همراهی با خدا از هیچ چیز هراس نخواهد داشت.
حد توکل(که خود، مرز یقین است)
آن است که وقتی با خدا هستی، از احدی نهراسی.
از کتاب: صورت و سیرت انسان در قرآن، صص149-151
آیت الله جوادی آملی
