بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی حضرت صادق«علیه‌السلام» می‌فرمایند: «صِيَامُ شَعْبَانَ ذُخْرُ الْعَبْدِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ يُكْثِرُ الصِّيَامَ فِي شَعْبَانَ إِلَّا أَصْلَحَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَ مَعِيشَتِهِ وَ كَفَاهُ شَرَّ عَدُوِّهِ وَ إِنَّ أَدْنَى مَا يَكُونُ لِمَنْ يَصُومُ يَوْماً مِنْ شَعْبَانَ أَنْ تَجِبَ لَهُ الْجَنَّة».1
روزه شعبان، اندوخته بنده براى روز رستاخيز است و هيچ بندهيى نيست كه در شعبان فراوان روزه بگيرد مگر اينكه خداوند كارهاى زندگى او را اصلاح و شرّ دشمن او را كفايت مىفرمايد و كمترين پاداش براى كسى كه يك روز از شعبان روزه بگيرد، اين است كه بهشت براى او واجب مىشود.
این حدیث شریف خبر از آن می‌دهد که جهت‌گیری جان چنین فردی به سوی بهشت خواهد بود و راه سیر به بهشت را پیدا می‌کند و به آن‌سو حرکت خواهد کرد. هنر دیگرش باید آن باشد که با اعمال معنوی دیگر، به این سیر سرعت بخشد و از توقف‌گاه‌های خود بکاهد. نکته‌ی دقیق در حدیث فوق پیامی است برای مبارزان با دشمنان اسلام که روزه‌ی این ماه موجب بهره‌مندشدن آنها از الطاف الهی است تا بر دشمنان فائق آیند.
1.أمالی صدوق، ص 11 - روضة الواعظين و بصيرة المتعظين، ج2 ، ص 402
منبع:گروه فرهنگی المیزان
